Leń kuchenny

No bywa. Zdarza się, że "leń kuchenny" dopada mnie znienacka i ni diabła nie chce przejść. Najczęściej zdarza się w czasie osłabienia, choroby, tak naturalnie, ale czasem dopada w szczycie formy zdrowotno-intelektualnej. Nie chce mi się otwierać torebki z mąką. Nie mam chęci wyciągać z zamrażarki gotowego ciasta na tartę,  usmażenie omletu wydaje się ponad moje siły, a nawet doprawienie twarogu suszonym pomidorem i bazylią bywa zbyt pracochłonne. Jak sobie radzicie przy napadach lenia kuchennego?

Nawet muzyka nie jest w stanie mnie wyzwolić z lenistwa, czy kuchennej bezsilności, szukam wówczas relaksu i spokoju. Posłuchajcie Paleo i "Woman Like Me"…

Miewam fazy kompulsywnego gotowania, gdy codziennie gotuję po 4-5 różnych potraw. Od zup i prostych przystawek, przez wymyślne kulinarne wygibasy, na ciastach i deserach kończąc.  Bywają u mnie okresy - róbmy, pieczmy, zwijajmy, gotujmy - wtedy zapraszam na pichcenie koleżanki,  organizuję spontaniczną imprezę dla znajomych "z okazji okazji", umawiam koleżanki na wspólne kręcenie ogromnych półmisków sushi, czy robienie skrzynek przetworów. Gotuję codziennie i w sumie ciężko przeżywam okresy odstawienia od palnika, patelni i piekarnika w chwilach choroby, niedomagania. Ale czasem, czasami, czasamiutko dopada mnie ON - leń kuchennny. Silniejszy niż najgorsza migrena, bardziej zjadliwy niż "mały głód", mocniej wyniszczający niż najgorsza dieta.

W zasadzie przez takiego lenia kuchennego mogłabym kiedyś umrzeć z głodu, serio. Gdy pracuje się w biurze, wśród ludzi to naturalnie wynika wyjście na lunch, jakiś jogurt wyciągnięty z szuflady biurka, drożdżówka, którą przyniesie koleżanka, czy paczka krakersów z konferencyjnej. A jak się pracuje "w kapciach" i człowiek zarobiony od 7 rano, to skutki mogą być opłakane. Od kiedy jednak prowadzę własną kuchnię, staram się chomikować, robić zapasy w spiżarni i zamrażarce. Zbieram "odzyskane" końcówki potraw z obiadu (tak, nasz pies głodem przymiera) i w zasadzie 5 minut w kuchni potrafi mi wystarczyć, by coś smacznego zjeść.

A jak Wy sobie radzicie przy napadach lenia kuchennego? W takich chwilach oczywiście wiem, że "trzeba jeść", ale nie mam ochoty zapychać się słodyczami. Mam kilka swoich patentów, które wymagają minimalnego wysiłku. Niektóre pokazują, że "chomikowanie" i "odzyskiwanie" jedzenia to jednak dobry nawyk, a "mikrofala najlepszym przyjacielem (wściekle głodnego) człowieka":

• szukam w zamrażarce pudełka z końcówką gulaszu, pieczonej kaczki, czy zupy, która została z ubiegłotygodniowego obiadu
• zjadam kromkę chleba podpieczoną w tosterze, posmarowaną kozim twarożkiem (zawsze mam w lodówce!) i pesto laskowym (zawsze mam w zamrażarce)
• rozmrażam ostatnią bułkę, rumienię w tosterze i smaruję hummusem (często mam w lodówce) posypując domowymi suszonymi wiśniami z zamrażarki
• wrzucam na patelnię porcję kiełków "do smażenia", które często mam na podorędziu
• jednym z moich ulubionych "najgorszych grzechów głównych" jest usmażenie kilku kromek chleba z serem żółtym, które zjadam z pikantnym ketchupem, pycha! (kiedyś wysiądzie mi wątroba)
• "rosołek w 5 minut" to patent, który stosowała moja mama, gdy musiała "na już" przygotować obiad po pracy dla oczywiście zawsze głodnych dzieci: wrzucam na wrzątek 1 łyżeczkę domowej kostki rosołowej (mama kiedyś robiła na gotowych niemieckich rosołkach z proszku), w kubeczku mieszam rozkłócone jajko ze szczyptą soli i 1-2 łyżkami mąki i wlewam takie kluseczki na wrzący rosołek - powstaje rzadka zupa z farfoclowymi kluseczkami, po prostu uwielbiam!
• "telefon do przyjaciela"tj sąsiadki/koleżanki mieszkającej w pobliżu "hej, może wpadnę na kawę/pożyczyć sól/oddać książkę?" no a potem grzecznie wyjadam obiad przygotowany dla męża albo proszę o zrobienie wypasionej kanapki (tylko gorzej jak "nikogo nie ma w domu")

Jeżeli jednak to nie ma być posiłek tylko dla mnie, ale leń dopadł mnie w chwili, gdy trzeba wykarmić całą, oczywiście głodną rodzinę, no cóż wówczas idą w ruch takie patenty jak:

• szybki makaron, czyli gotowy domowy sos pomidorowy do makaronu + 2-3 kulki pesto laskowego (syn otwiera słoik, córka miesza sos z pesto, makaron gotuje trzecie dziecię, ja podaję)
• szybki makaron nr 2 - w czasie, gdy gotuje się makaron (2 minuty pasta fresca) podgrzewam oliwę na patelni, dorzucam suszone pomidory (ze spiżarni), doprawiam mieszanką włoskich ziół i przypraw, dorzucam chochelkę wody z gotowania kluch, mieszam z odcedzonym makaronem, otwieram butelkę wina...
• młode ziemniaki z koperkiem i jajkiem sadzonym (skrobie syn, sadzi mąż, ja tylko nakładam na talerze)
• wyciągnięcie z zamrażarki pudełka z pierogami lubelskimi (są tam, czekają na czarną godzinę) - do tego mąż podsmaża cebulkę i gotowe
• zamówienie pizzy z dostawą do domu (to jedyne co do mnie dojeżdża, szkoda, że nie mieszkamy w rejonie działania FoodPanda, wtedy to bym miała wybór i zamawiała przez apkę)
• namówienie dziecka (mąż już się uodpornił), żeby wykazało się kulinarnie, chociaż i to ma swoje minusy, muszę toto dziecię w kuchni "asekurować", a czasem oznacza to jednak wielominutowe konsultacje
• wproszenie się na obiad do rodziny (przyniesiona butelka wina i słoik domowego przetworu służą za listek figowy)
• szybki telefon do znajomych, czy nie mają ochoty zaprosić nas na ognisko (kiełbasę i piwo kupimy po drodze, ja poczekam w samochodzie)

I najgorsze, najgorsiejsze z tego wszystkiego jest to, że właśnie nadciąga... Zbliża się, osacza, nie pozwala podnieść czterech liter z fotela leń kuchenny. Ten dziś to z powodu choroby i beznadziejnej ilości leków jakie łykam.

Zanim mnie przygniecie, zmusi do leżenia na kanapie i czytania książki, ostatkiem sił piszę apel do Was - co jecie, gdy Was dopadnie kuchenny leń, jak ratujecie się przed śmiercią głodową? No i wiecie, do sklepu mam 10km (za daleko), jest za to zamrażarka (a nawet trzy), spora spiżarnia, mikrofala, toster i … max 5 minut.

Jakieś pomysły?

---------------

przy okazji tego posta nawiązałam lekką i smaczną współpracę z  FoodPanda.pl i teraz czekam aż rozszerzą się na "moją wieś"